«Անուշ» պոեմում Սարոն և Մոսին ընկերներ էին: Մի անգամ Սարոն և Մոսին մենամարտում էին և հանկարծ եկավ Անուշը: (Անուշը Սարոի սիրած աղջիկն էր) Սարոն տեսնելով Անուշին միանգամից հաղթում է Մոսսին և ստորացնում հանրության առջև: Բոլորի աչքին Սարոն դարձավ հերոս, իսկ Մոսին ստորացվածի մեկը: Մոսին իր համբավը փրկելու համար պետք է վրեժ լուծել պետք է ստորացներ հանրության առջև կամ սպաներ: Մոսին երբ դուրս եկավ Հարսանիքի տանից շատ վիրավորված ինքը իրենից: Մեկ էլ հանկարք Անուշը լսում ո՞վ է սպանել… Մոսի՞ն…ու՜մ…ու՜ր: Եվ պարզվեց Մոսին սպանել է Սարոին որպիսի ետ բերի իր կորցրած համբավ, բայց նա նույնպես մահացավ… որպես մարդ նրա հոգին մահացավ՝
«Ու մարդասպանը դուրս եկավ ձորից,
Դեմքը այլայլված, քայլվածքը մոլոր.
Սարսափ է կաթում արնոտ աչքերից,
Եվ կերպարանքը փոխված է բոլոր:
Առանց նայելու մարդկանց երեսին»
Ահա թե ինչից կարող է առաջանալ վրեժի ծարավը, եթե հանրությունը չլիներ մի գուցե Մոսին ներեր Սարոին, բայց եթե հանրությունը իմանում է սկսում երեսով տալ բոլորը խոսում են քո մասին և ամեն պատի տակ աչքերը չորս արած նայում վրատ: Մոսին այդքանից հետո վերականգնեց համբավ, բայց իր եղբոր կյանքի հաշվին:
No comments:
Post a Comment